Voordat ik mijn paarden aan huis kon stallen, heb ik bij verschillende pensionstallen gestaan. Ik heb altijd de wens gehad om mijn paarden zo natuurlijk mogelijk te houden. Dus lekker veel buiten, samen met anderen, in een mooie natuurlijke omgeving. Maar om dit te vinden precies passend bij de behoeften van mijn paarden was nog een hele zoektocht...

 

 

Sociale stalling

Na diverse verzorgpaarden kocht ik op mijn achttiende mijn eerste eigen paard. Een veulen van mijn allerliefste verzorgmerrie. Ik wilde dat zij op zou groeien in een gemengde kudde met verschillende leeftijden, liefst met een grote inloopstal. Die vond ik op twintig minuten van mijn huis.

Mijn merrie Bliss kwam in een grote groep, wat mij echt ideaal leek. Later verhuisde ik ook mijn ruin Lucky naar die plek. Hij vond het heerlijk in zo’n grote kudde, maar Bliss kon maar niet wennen. Ze stond ver onderaan in de rangorde en ging niet weg als ze weggejaagd werd. Ze sloot zich af en liet het over zich heen komen en zo vond ik haar regelmatig in een hoekje. Omdat ze daar helaas niet naar een kleinere groep kon, ben ik uiteindelijk verhuisd. Een wat kleinere groep van maximaal zes paarden bleek voor ons veel fijner.

 

 

Chique voor jou is niet chique voor je paard

Een ander uiterste was een ‘chique’ privéstal waar ik een half jaar stond. All inclusive, ik hoefde zelf alleen maar te rijden. En alles kon geregeld worden. Dat de paarden ineens toch niet elke dag buiten kwamen ‘omdat het vroor en ze dan hun benen zouden breken’ vertelden ze er niet bij. De paarden stonden in boxen en mochten in vaste duo’s naar buiten.

In de winter een paar uur, in de zomer gelukkig langer. Moet je je voorstellen dat een paard in de winter dus maar een paar uur per dag écht sociaal contact kan hebben met een ander paard. Niet door de tralies heen, maar gewoon echt kroelen, spelen, samen staan soezen. En dat er ook stallen zijn waar een paard niet eens met een ander paard staat, maar even een uurtje in de stapmolen mag. Luxe hoor.

 

 

 

 

Het voedingsschema

Voeding blijft lastig, ook als je alles zelf in de hand hebt. Elk paard heeft weer wat anders nodig en dat verandert ook nog eens gedurende het jaar. Bij grotere pensionstallen ga je meestal met de stroom mee. Vaak wordt er een basisbrok of muesli gevoerd en een paar keer per dag ruwvoer. Mijn paarden functioneren echt het best op suiker- en zetmeelarm voedsel en dat was eigenlijk nooit aanwezig. Over het algemeen werd er veel minder vaak ruwvoer gevoerd dan ik zou willen. Om over de kwaliteit van het ruwvoer maar niet te beginnen… Op een kleinere stal zijn de mogelijkheden vaak wat flexibeler, maar moet je ook meer zelf doen.

 

 

Gras en weidegang

Weidegang is natuurlijk super belangrijk. Niets heerlijker voor een paard dan lekker de wei op, gras eten. Maar wist je dat een paard eigenlijk alleen paardengras kan verteren? En dat er op veel plekken juist koeiengras staat? Ik wist dat eerst niet en heb dat ontdekt toen mijn paarden allerlei gezondheidsklachten kregen. Ze stonden toen op een pensionstal waar ze in het voorjaar ineens vol de koeienwei op mochten en ze kuil gevoerd kregen.

Geen receptje voor succes kan ik je vertellen.

Allebei de paarden hadden daar regelmatig gaskoliek, Bliss had over haar hele lijf etterbultjes en was helemaal verzuurd, en Lucky had een huidschimmel waar we maar niet vanaf kwamen. Mijn paarden krijgen weinig gras, in ieder geval in het voorjaar en hebben een langzame opbouw nodig. Van koeiengras hebben ze direct last. De standaard alternatieven zijn dan het hele jaar op de paddock. Of alleen achterblijven op stal terwijl de rest de wei op mag. Dat wilde ik natuurlijk niet.

De ideale manier van paarden houden vind ik het paddock paradise. Dat is meestal een soort achtje om een wei en een bak heen. Je paard kan zo het hele jaar door lekker veel bewegen, ook als ie niet de wei op mag. Als de wei is uitgegroeid dan kun je de weidegang gaan opbouwen. Zodra het echt te nat wordt gooi je de wei weer dicht. Bij mij in de buurt zijn er geen paddock paradise pensionstallen, maar ze zijn gelukkig wel enorm in opkomst. Zoek er maar eens naar, bij jou in de buurt!

 

 

 

 

Wat doe ik nu en wat merk ik daarvan

Toen ik de paarden aan huis kon ‘stallen’, ben ik direct begonnen met het paddock paradise systeem. Eerst een budget variant op een gehuurd stuk grond, later een vaste versie op ons eigen perceel. De paarden vinden het helemaal geweldig. Ze scharrelen lekker rond, knabbelen aan de paardvriendelijke bomen en hagen en krijgen goed hooi.

In de herfst en winter krijgen ze meer ruwvoer om zichzelf warm te houden. In het voorjaar blijft de wei dicht, maar eten ze wel van de opkomende blaadjes. Ze krijgen spelt als basis ‘brok’ en ik vul aan het luzerne, pitten, zaden en kruiden. Dit is helemaal afhankelijk van het weer, het seizoen, hun arbeid en of ze nog extra ondersteuning kunnen gebruiken.

In de zomer, herfst en ook een stuk winter kunnen ze op de wei, maar dat is voor hen vooral om te snacken. Ik heb twee paarden en dat is goed, rustig. Een grotere groep zorgt voor meer dynamiek maar dat is voor mij te veel.

Mijn paarden zijn relaxt en sociaal. Soms even actief en speels, maar meestal staan ze lekker te soezen. Ze staan alleen in de inloopstal als het heel heet is of als het regent en waait. Ze scharrelen, rusten, eten en struinen weer door. Ze komen goed door hun vacht en koliek heb ik al in geen jaren meegemaakt. Ze hebben geen ijzers en dekens en hebben die ook niet nodig. En als ik genoeg eten en drinken achterlaat kunnen ze makkelijk een weekend zonder me. Zij blij, ik blij.

 

Linda Lebesque
Tekst en afbeeldingen: Natuurlijk Paarden