Paardenetc Blog

  •

    0 Een kijkje bij Stichting Ponyopvang Second Chance

      Second Chance is het goede doel van deze maand (mei). Al bijna 10 jaar vangen zij paarden en pony’s op die niet meer gewenst zijn, bij de slacht worden afgeleverd, verwaarloosd worden enz. Zij bieden de hulp die nodig is en na herstel, worden deze paarden en pony's indien mogelijk, herplaatst. Er gebeurd veel bij een stichting, heftige maar ook mooie dingen maken zij mee. In dit blog vertellen zij hier het e.e.a. over.       Yvonne van Stichting Ponyopvang Second Chance Wij hebben in de loop der jaren al veel paarden en pony’s opgevangen, opgeknapt en ze een second chance kunnen bieden. De oorzaken van verwaarlozing zijn heel verschillend. Sommige gevallen zijn overmacht, andere pure pech maar ook gevallen van hoe kun je en waarom?! komen helaas voor. Als je een dier hebt, moet je de intensie hebben om er zo goed mogelijk voor te zorgen. Mocht er een moment komen dat dit niet meer gaat, schakel dan (op tijd) hulp in. Er zijn voldoende instanties, mensen en misschien buren die je kunnen helpen maar ga niet af zitten wachten, daar is geen één dier mee geholpen. Sterker nog het gaat van kwaad tot erger en op een bepaald moment is het te laat. Zo ook voor een aantal pony’s die wij geprobeerd hebben te redden.   Yvonne met de pony waar het allemaal mee begon...         Beauty Dat is het zwarte paard, afgebeeld op de bovenste foto. Ze werd op Marktplaats te koop aangeboden en op de verkoop foto zag ze er nog redelijk uit. Toen we bij haar gingen kijken bleek de foto een aantal jaar eerder genomen te zijn. Ze stond in Friesland ergens achterin een weiland verstopt waar niemand haar kon zien en was vel over been. We konden haar natuurlijk niet laten staan, dus hebben we haar meegenomen naar de opvang. Ze bleek grote moeite te hebben met eten want ze moest nodig naar de tandarts, iets wat heel gemakkelijk opgelost dan al verholpen had kunnen worden. Deze verwaarlozing kwam puur voort uit onkunde, de eigenaren wisten weinig van paarden en achteraf gezien wisten ze niet waar ze aan waren begonnen. Hoeveel een paard kost per maand, dat hij altijd zorg nodig heeft en wat voor zorg het nodig heeft. Zoals minstens één keer per jaar naar de tandarts. Helaas zien wij deze gevallen vaker voorbij komen. Men is te impulsief en weten niet waar ze aan beginnen. De meeste mensen hebben de beste bedoelingen maar de uitvoering laat helaas te wensen over. Een dier is hier tot overmaat van ramp, altijd de dupe van.   Bezint eer ge begint!       Blesje Deze pony stond op een luxe pensionstal waar het prima voor elkaar was. Dit bleek helaas voor Blesje niet het geval te zijn en daar kwamen we als snel achter. Ze stond ergens verstopt in een donkere stal achteraf, ze zag er verschrikkelijk uit. Er zat geen grammetje vet meer aan en al haar ribben en botten waren duidelijk zichtbaar. De eigenaar vertelde vol trots dat zijn zoontje nog elke avond op de pony reed en super braaf was. Hij wilde er echter graag vanaf en we konden zelfs het tuig meekrijgen… Natuurlijk hebben we dit gratenpakhuis meteen meegenomen. Onderweg zijn we een aantal keren gestopt om te kijken of de pony nog overeind stond zo verzwakt was ze. Zodra we thuis waren hebben wij gelijk de dierenarts laten komen en die zei dat we haar moesten laten inslapen. We besloten het toch te proberen omdat we haar zó graag een tweede kans wilden geven. Ze heeft helaas maar twee weken mogen genieten van eten en aandacht, we hebben haar alsnog in moeten laten slapen als gevolg van een zware koliek aanval.   Waarom doe je en hoe kan je een dier dit aan doen, ben je het dan wel waard om een dier te hebben…           Fyanne Deze pony had een eigenaar die helaas niet mee wilde werken. Ze stond op een pensionstal en was in het bezit van de eigenaar. Ze stond al enige tijd op drie benen in een weiland en de eigenaar wilde er geen dierenarts bij halen. Een aantal pensionklanten kregen op den duur medelijden en lieten uiteindelijk (onder protest van de eigenaar) toch een dierenarts komen. Deze dacht aan een mogelijke breuk en er waren foto’s nodig om het zeker te weten. De eigenaar wilde dit niet en een paar dagen later bleek het om een enorme hoefzweer te gaan. Er mocht echter geen hoefsmid voor de pony gebeld worden. Op een avond wilde één van de pensionklanten Fyanne op stal zetten maar de hoef was ondertussen zo erg aangetast, dat een deel achterbleef in de blubber. Er was dus sprake van (gedeeltelijke) ontschoening.   Het was voor de paar pensionklanten, die het lot van Fyanne wél aantrokken, enorm frustrerend om te zien hoe dat arme dier onnodig veel pijn moest lijden. Echter durfden zij de dierenbescherming niet te bellen, de kans was groot dat ze dan een andere stal voor hun eigen paarden moesten zoeken. Op een gegeven moment lag ze in haar stal en leek het alsof ze het had opgegeven. De eigenaar werd er bij geroepen en die gaf aan dat hij haar de week er op naar de slager zou brengen. Het was niet leuk, maar alles liever, dan haar laten lijden. Echter was ze drie weken later nog niet uit haar lijden verlost. Ze was in die tussentijd ook erg mager geworden. Gelukkig is het uiteindelijk gelukt haar daar weg te halen en is ze via, via, bij onze opvang terecht gekomen. Daar heeft ze nog vele jaren met haar bejaarde vriendje Congo van de weide kunnen genieten. Ze is uiteindelijk 30 jaar geworden.   Een paard onnodig laten lijden, welke eigenaar doet dat?!         Schakel hulp in Waarom gebeuren deze dingen en dat in anno 2018. Dat zou toch eigenlijk allang niet meer voor moeten komen. Onze ervaring leert dat mensen te snel een paard of pony aanschaffen en er niet bij stil staan wat de kosten zijn en dat je er altijd voor moet zorgen, ook in mindere tijden. Het gaat om het aanschaffen van een dier, een leven wezen, daarbij komt verantwoordelijkheid kijken. Logisch toch! Als we vóór het aanschaffen van een dier, ons eerst eens bezinnen, zullen er veel minder gevallen als bovenstaande opduiken. Want vaak is de oorzaak onwetendheid. Dan moeten de aantallen van verwaarlozing toch drastische naar beneden gaan?   Een aantal maanden geleden hebben we een 24 jarige merrie van de slacht gered, zo gezond als een vis. De eigenaar wilde haar niet meer hebben. Stond ze in de weg? Had hij niets meer aan haar? Waarschijnlijk koste haar pensioen te veel. Ze staat nu dankbaar te genieten van elke dag die ze heeft, met haar vriendjes in de weide, zo kan het toch ook?! Soms moeten we een beetje meer moeite doen om onze trouwe viervoeter elders onder te brengen en niet kiezen voor de makkelijke weg.   Zijn we dat niet aan ze verplicht?       Adopteer! Wij vinden dat paarden en pony’s met voldoende levenskwaliteit niet ingeslapen, of bij de slager, gedumpt hoeven te worden. Ze kunnen ook nog prima als gezelschapspaard worden ingezet ook al zijn ze wat op leeftijd. Als je een paard of pony zelf niet meer kunt houden, zoek er dan een ander plekje voor. Neem contact op met een stichting en vraag wat zij voor je kunnen doen. Andersom ook, zoek je een gezelschapspony/paard? Kijk dan eens bij een stichting, daar staan er genoeg die net zoeken wat jij ze kunt bieden. Ze zijn je onwijs dankbaar én zo help je ruimte te maken bij een stichting, kunnen zij weer andere dieren helpen.   Daarom: ADOPTEER!!   Wij hebben een weiland vol oudjes, allemaal gered maar die nu staan te genieten en dát geeft een heel voldaan gevoel!            Wat vind jij over dit artikel en dit onderwerp?Praat mee en laat gerust een reactie achter!   Yvonne van Stichting Ponyopvang Second Chance te Ermelo.

  •

    1 Het verhaal van de merrie Bo, drachtig en verwaarloosd

        Vires Animaliae is het goede doel van deze maand (april). Deze stichting probeert zoveel mogelijk paarden te helpen, door ze de hulp te bieden die op dat moment nodig is. Dit gaat om paarden die mentaal en fysiek beschadigd zijn, niet meer welkom zijn bij hun eigenaren of die zijn opgegeven door de veterinaire geneeskunde. Opvangen van dieren heeft meerdere kanten en in dit blog willen zij daar iets meer over vertellen.     Aansterken en weer paard worden Wat het opvangen van dieren moeilijk maakt is dat je veelal niet weet wat de gehele achtergrond van een dier is. Als een paard bij ons komt bieden wij de zorg die nodig is en geven het dier de vrijheid om weer zichzelf te mogen worden. Ze mogen aansterken in een natuurlijke omgeving zodat ze zichzelf weer terug vinden. Als dat proces in gang is gezet kan je ook pas gaan zien en lezen wat er zich afspeelt bij zo’n paard.     Richten op het herstel Het lezen van deze dieren zonder daar een oordeel - veroordeling over te hebben is soms moeilijk. We willen graag met een vinger wijzen naar de personen die het dier hebben afgestoten of verwaarloosd. Maar daar kan je niets aan veranderen en daar help je het dier ook niet mee. Veel beter is het om ons te richten op de heling vanaf het moment van opname bij onze stichting. Wie is het dier, wat zit het dier dwars, wat zijn de beschadigingen lichamelijk en geestelijk en wat kunnen wij voor het dier betekenen?   In sommige gevallen is het de dierenarts die gelijk moet komen om te onderzoeken of het dier levensvatbaar is. Heeft het met goede zorg een toekomst in de kudde? Of misschien na de herstelperiode wel een plek bij liefdevolle adoptie ouders. Wij hebben gelukkig nog niet meegemaakt dat een dier er zo ernstig aan toe was dat we het in moesten laten slapen. Hopelijk hoeven we dat ook niet mee te maken.   Wel hebben we in de afgelopen jaren drie paarden los moeten laten waarvoor we een poosje hebben mogen zorgen. We willen graag met jullie delen wat we van deze prachtige dieren hebben mogen leren.     De prachtige merrie Bo Een van deze paarden was Bo, een prachtige lieve haflinger merrie. Toen ze hier kwam was ze niet alleen mager en verwaarloosd, ze was ook drachtig. De bevalling van haar hengstveulen Stream heeft ook ontzettend veel van haar gevraagd.   We wisten vrijwel niets over haar voorgeschiedenis maar we kwamen er al snel achter dat ze een erg zwakke darmflora had. Het eten van te veel gras was funest voor haar. We zorgden er dan ook steeds voor dat ze met mate gras kon eten met daarnaast veel hooi en andere goede voeding. Elk jaar was de overgang van winter naar zomer een gevecht om haar in goede conditie te houden maar het lukte altijd met moeite.     Een kwaadaardige tumor Tot ze op een dag erg ziek werd. De dierenarts kwam en ze bleek een kwaadaardige tumor in en achter haar oog te hebben. In overleg met de dierenarts besloten we haar ene oog weg te halen om haar leven te redden. De operatie en het herstel gingen heel goed en wat waren we blij dat ze zich zo goed aanpaste en met 1 oog prima kon functioneren.   Toch bleef ze zwak en met regelmaat moest de dierenarts komen om haar bloed na te kijken en haar te helpen daar waar nodig was. Het was een van onze zorgenkindjes waar ik, met name door de intensieve zorg voor haar, een hele grote band mee kreeg. Zoveel lessen die ik van haar mocht leren door de communicatie in lichaamstaal die ze me liet zien en door de gesprekken die we samen hadden. Bo was zo gigantisch sterk maar ook zo kwetsbaar.     Bo beslist Tot opeens de dag kwam dat ze aangaf ' naar huis ' te willen. Ik gaf aan dat ik de dierenarts ging bellen maar dat wilde ze niet. Ze gaf aan geen hulp te willen, dat het tijd was om te gaan en dat het goed was zo. Wat is dat ontzettend moeilijk om te horen. We zijn een stichting die paarden willen helpen en redden, wij zien graag de hele wereld gezond en blij. Als een paard dan aangeeft dat het niet meer verder wil dan is dat ontzettend moeilijk om daaraan toe te geven.    Ik besloot toch de dierenarts te bellen. Hij kwam, nam bloed af en deed allerlei tests. De uitslag was zeer slecht, hij gaf aan dat ze niet geholpen kon worden en haar ziekte naar alle waarschijnlijkheid door haar hele lijfje zat. Bo ging liggen en wilde ook niet meer eten en drinken. Sta nou op Bo! Schoot er door mijn hoofd. Je kan nog langer mee en we hebben al eerder voor hete vuren gestaan, je gaat het redden. " Nee Monique " zei ze " ik wil graag naar huis ".     Vaarwel lieve mooie Bo De dierenarts vroeg mij of hij haar in moest laten slapen maar ik wilde graag nog één dag wachten en dat vond hij goed. Ze lag zo heerlijk in de zon en ik wilde zo graag dat ze ging staan. Ben na echt uren wikken en wegen in mezelf bij haar gaan zitten en heb haar aangegeven dat ze vrij was om te gaan hoe moeilijk ik dat ook vond op dat moment.   Houden van is ook loslaten en dat is zo moeilijk!   Naarmate de middag en avond verstreken zag je dat haar ademhaling steeds lager werd en ze heel rustig lag te slapen. Met regelmaat ging ik kijken in de nacht, ze was zo rustig aan het slapen. Om vijf uur in de morgen ging ik er weer heen en was ze in alle rust en kalmte heen gegaan. Vaarwel mijn mooie lieve Bo, je hebt zelf gekozen en het is goed zo.           De les van Bo voor ons  Los laten, zijn dat de juiste woorden die wij als mens gekozen hebben om een wezen te laten gaan, daar waar het heen wil? Misschien is het zelf "geen vorm" meer geven aan hoe jij het graag zou willen zien! Vormloos, laat alles open, zodat er vrijheid bestaat om daar te kunnen zijn waar een ieder wil.   Een ziek dier zoals Bo, die al heel lang erg ziek was en leefde met één oog omdat ik vorm gaff dat ze gezond was maar dat was ze in werkelijkheid niet. Ze wilde zelf naar huis en ik wilde zó graag de vorm aanhouden dat ze gezond was.   Ik heb lang nagedacht en gevoeld wat er nu allemaal gebeurde in die bewuste maanden. Ik geef vorm aan en natuurlijk mag dat maar als een wezen zegt: " ik ga " en waar heen dan ook dan mag ik de vorm geheel openlaten en respecteren dat dat zo is. Een ieder wezen is vrij om te gaan, daarheen waar het wil!    We zijn en blijven altijd verbonden, er is geen einde maar een oneindige verbinding!     Het is zo de moeite waard om dieren op te vangen en natuurlijk soms erg moeilijk en emotioneel maar als je de lessen durft te zien is het zo prachtig.     Wil jij net als ons ook iets leren van paarden? Wij geven al ruim 9 jaar coaching met behulp van onze kudde. Klik hier voor meer informatie. Meer informatie over onze stichting. Een paard of pony adopteren? Ook mogelijk op afstand!       Een zonnige groet namens Vires Animaliae vanuit Portugal.          

  •

    0 Mijn zoektocht naar een stalling die mijn paarden én mijzelf blij maakte

        Voordat ik mijn paarden aan huis kon stallen, heb ik bij verschillende pensionstallen gestaan. Ik heb altijd de wens gehad om mijn paarden zo natuurlijk mogelijk te houden. Dus lekker veel buiten, samen met anderen, in een mooie natuurlijke omgeving. Maar om dit te vinden precies passend bij de behoeften van mijn paarden was nog een hele zoektocht...     Sociale stalling Na diverse verzorgpaarden kocht ik op mijn achttiende mijn eerste eigen paard. Een veulen van mijn allerliefste verzorgmerrie. Ik wilde dat zij op zou groeien in een gemengde kudde met verschillende leeftijden, liefst met een grote inloopstal. Die vond ik op twintig minuten van mijn huis. Mijn merrie Bliss kwam in een grote groep, wat mij echt ideaal leek. Later verhuisde ik ook mijn ruin Lucky naar die plek. Hij vond het heerlijk in zo’n grote kudde, maar Bliss kon maar niet wennen. Ze stond ver onderaan in de rangorde en ging niet weg als ze weggejaagd werd. Ze sloot zich af en liet het over zich heen komen en zo vond ik haar regelmatig in een hoekje. Omdat ze daar helaas niet naar een kleinere groep kon, ben ik uiteindelijk verhuisd. Een wat kleinere groep van maximaal zes paarden bleek voor ons veel fijner.     Chique voor jou is niet chique voor je paard Een ander uiterste was een ‘chique’ privéstal waar ik een half jaar stond. All inclusive, ik hoefde zelf alleen maar te rijden. En alles kon geregeld worden. Dat de paarden ineens toch niet elke dag buiten kwamen ‘omdat het vroor en ze dan hun benen zouden breken’ vertelden ze er niet bij. De paarden stonden in boxen en mochten in vaste duo’s naar buiten. In de winter een paar uur, in de zomer gelukkig langer. Moet je je voorstellen dat een paard in de winter dus maar een paar uur per dag écht sociaal contact kan hebben met een ander paard. Niet door de tralies heen, maar gewoon echt kroelen, spelen, samen staan soezen. En dat er ook stallen zijn waar een paard niet eens met een ander paard staat, maar even een uurtje in de stapmolen mag. Luxe hoor.         Het voedingsschema Voeding blijft lastig, ook als je alles zelf in de hand hebt. Elk paard heeft weer wat anders nodig en dat verandert ook nog eens gedurende het jaar. Bij grotere pensionstallen ga je meestal met de stroom mee. Vaak wordt er een basisbrok of muesli gevoerd en een paar keer per dag ruwvoer. Mijn paarden functioneren echt het best op suiker- en zetmeelarm voedsel en dat was eigenlijk nooit aanwezig. Over het algemeen werd er veel minder vaak ruwvoer gevoerd dan ik zou willen. Om over de kwaliteit van het ruwvoer maar niet te beginnen… Op een kleinere stal zijn de mogelijkheden vaak wat flexibeler, maar moet je ook meer zelf doen.     Gras en weidegang Weidegang is natuurlijk super belangrijk. Niets heerlijker voor een paard dan lekker de wei op, gras eten. Maar wist je dat een paard eigenlijk alleen paardengras kan verteren? En dat er op veel plekken juist koeiengras staat? Ik wist dat eerst niet en heb dat ontdekt toen mijn paarden allerlei gezondheidsklachten kregen. Ze stonden toen op een pensionstal waar ze in het voorjaar ineens vol de koeienwei op mochten en ze kuil gevoerd kregen. Geen receptje voor succes kan ik je vertellen. Allebei de paarden hadden daar regelmatig gaskoliek, Bliss had over haar hele lijf etterbultjes en was helemaal verzuurd, en Lucky had een huidschimmel waar we maar niet vanaf kwamen. Mijn paarden krijgen weinig gras, in ieder geval in het voorjaar en hebben een langzame opbouw nodig. Van koeiengras hebben ze direct last. De standaard alternatieven zijn dan het hele jaar op de paddock. Of alleen achterblijven op stal terwijl de rest de wei op mag. Dat wilde ik natuurlijk niet. De ideale manier van paarden houden vind ik het paddock paradise. Dat is meestal een soort achtje om een wei en een bak heen. Je paard kan zo het hele jaar door lekker veel bewegen, ook als ie niet de wei op mag. Als de wei is uitgegroeid dan kun je de weidegang gaan opbouwen. Zodra het echt te nat wordt gooi je de wei weer dicht. Bij mij in de buurt zijn er geen paddock paradise pensionstallen, maar ze zijn gelukkig wel enorm in opkomst. Zoek er maar eens naar, bij jou in de buurt!         Wat doe ik nu en wat merk ik daarvan Toen ik de paarden aan huis kon ‘stallen’, ben ik direct begonnen met het paddock paradise systeem. Eerst een budget variant op een gehuurd stuk grond, later een vaste versie op ons eigen perceel. De paarden vinden het helemaal geweldig. Ze scharrelen lekker rond, knabbelen aan de paardvriendelijke bomen en hagen en krijgen goed hooi. In de herfst en winter krijgen ze meer ruwvoer om zichzelf warm te houden. In het voorjaar blijft de wei dicht, maar eten ze wel van de opkomende blaadjes. Ze krijgen spelt als basis ‘brok’ en ik vul aan het luzerne, pitten, zaden en kruiden. Dit is helemaal afhankelijk van het weer, het seizoen, hun arbeid en of ze nog extra ondersteuning kunnen gebruiken. In de zomer, herfst en ook een stuk winter kunnen ze op de wei, maar dat is voor hen vooral om te snacken. Ik heb twee paarden en dat is goed, rustig. Een grotere groep zorgt voor meer dynamiek maar dat is voor mij te veel. Mijn paarden zijn relaxt en sociaal. Soms even actief en speels, maar meestal staan ze lekker te soezen. Ze staan alleen in de inloopstal als het heel heet is of als het regent en waait. Ze scharrelen, rusten, eten en struinen weer door. Ze komen goed door hun vacht en koliek heb ik al in geen jaren meegemaakt. Ze hebben geen ijzers en dekens en hebben die ook niet nodig. En als ik genoeg eten en drinken achterlaat kunnen ze makkelijk een weekend zonder me. Zij blij, ik blij.   Linda LebesqueTekst en afbeeldingen: Natuurlijk Paarden  

  •

    0 Een pittige tante van 24 jaar die niet van plan was op reis te gaan

      Trailerladen: voor het ene paard een fluitje van een cent, voor het andere een ware crime. Zo ook in het geval van de eigenaar van een 24-jarige merrie die niet in de buurt kwam van een trailer. Haar grote wens was de merrie af en toe mee nemen voor een bosritje. Echter, hiervoor moest het paard wel de trailer in... De dame in kwestie had een sterke eigen wil en dit zorgde bij haar eigenaar regelmatig voor problemen. De eigenaar nam contact met mij op, om te kijken of die wens alsnog werkelijkheid kon worden. Niet geschoten is immers altijd mis!     Gebruiksaanwijzing Na een leuk en lang telefoongesprek met de eigenaar ging ik op de afgesproken dag naar de stal van deze bijzondere dame op leeftijd. Ze was al van jongs af aan een 'aanwezige merrie' met een volgens de eigenaar 'eigenaardige gebruiksaanwijzing'. Eigenlijk kon geen dierenarts of hoefsmid iets met haar beginnen en had zelfs de eigenaar héél véél geduld nodig gehad om het een en ander gedaan te krijgen. Het had een hele poos geduurd voordat de merrie een dierenarts en hoefsmid bij zich accepteerde.  En ook de zaken in de stal gingen na verloop van tijd steeds een beetje makkelijker, maar dat ene ding... de trailer: NOW WAY! Niet in de buurt te krijgen! Vele jaren had de eigenaar het geprobeerd, maar tevergeefs. Wat had ze nog graag, al was het maar voor één keertje, op de Veluwe door de bossen en over de hei willen stappen.   Niets is wat het lijkt Toen ik daar aankwam werd ik door de stalhouder, menig paardenhoofdje en het baasje van de merrie hartelijk welkom geheten. Vervolgens ben ik gaan kennis maken met het schatje dat niet van plan was om op reis te gaan. Ik kreeg zoals wel vaker, alle verhalen te horen over haar eenkenningheid en wat voor dametje ze wel niet was. Gelukkig heb ik door mijn jarenlange ervaring met paarden intussen wel geleerd dat het gedrag van paarden door eigenaren soms anders wordt waargenomen en geïnterpreteerd dan bedoeld.   Meisjes zijn nieuwsgierig Deze dame op leeftijd draaide zich van mij af toen ik de deur open deed. Ik bleef gewoon staan. Maar ja...meisjes zijn over het algemeen heel nieuwsgierig, dus ze kwam al snel naar me toe en gaf me toestemming het touwhalster om te doen. Op weg naar de trailer ging mevrouw mij even vertellen dat zij heel goed voor zich zelf kon zorgen: ze draaide haar gespierde hals om en weg was ze. Het was duidelijk dat ze gewend was dat men haar volgde. Ik gaf aan dat ik bepaalde waar wij heen gingen en dat bracht haar duidelijk in verwarring. Na deze kleine bevestiging van mijn kant dat ik de leider was, vervolgden we onze weg naar de trailer. Dat deed ze dan ook prima, netjes schouder aan schouder richting dat enge hok op wielen met die wankele brug er naar toe. Eerst een voetje erop, bibber bibber: wat is dat een spannende grond onder mijn voeten! Je zag haar denken: wat wil jij van mij? Is dit wel veilig?   Na ontspanning herhaling Ik wachtte tot ze een beetje ontspannen was en toen mocht ze achteruit de trailer af en vervolgens er weer in. Elke keer als zij ontspande, begonnen we opnieuw. Tussentijds probeerde ze wel de leiding van mij over te nemen, maar helaas voor haar was ik sneller. Ik bleek dus de kudde-leider te zijn die zij nodig had om te ondervinden dat die gekke stal op wielen geen enkel gevaar voorstelde en het vertrouwen te krijgen zonder problemen zelfstandig de trailer in te lopen. " Yes, yes, yes! ” riep de eigenaar, " de eerste stap richting de Veluwe is gezet. " Voor deze dag was het genoeg en mocht deze dame naar haar eigen stalletje, lekker smullen van haar hooi.     Een turbo-sessie Een paar dagen later gingen we weer aan de slag en het werd een turbo-sessie: halster aan, richting trailer, dame erop, stang erachter, klep dicht, klep open, stang eraf, dame eraf en er weer op, stang er achter, klep dicht en op reis. Een rondje van 5 minuten met mij achter het stuur, want de eigenaar was erg gespannen en daardoor niet in staat om auto te rijden. Ze liet wel een paar traantjes van geluk, zo blij was ze met het ultieme doel in het vooruitzicht, een ritje samen met haar " grande dame " in het bos. Terug op stal mocht de merrie even uitrusten en na een kop thee hebben wij haar nog een keer geladen. Uiteraard liep zij zonder twijfels de trailer in en weer uit.   Wensen komen soms uit Na een dikke knuffel van paard en eigenaar heb ik afscheid genomen met de afspraak dat ik kom helpen als het laden voor een bosrit op de Veluwe niet lukt door gespannenheid bij de eigenaar. Op de bewuste reisdag waar al jaren op gewacht was, ging het laden vlotjes en in een mum van tijd waren ze bij dat mooie stukje Nederland aangekomen! Ik werd overladen met de allerleukste kiekjes op stal, op de hei en in het bos. Wat een blij koppel, wat hebben ze genoten. De terugreis was ook een peulenschil en samen kwamen ze weer veilig thuis. Dat is zo gaaf, dit geeft zo’n kick, dat je iemands grootste wens kunt laten uitkomen! Ik hoop dat zij nog heel vaak samen op reis kunnen gaan, aan een trailer laad probleem zal het in ieder geval niet meer liggen!   Oorzaak van het probleem Dat de eigenaar problemen en moeite had met het gedrag van deze merrie was haar al een aantal jaren duidelijk, maar waarom?! Deze dame was van jongs af aan een typische alfa merrie die voor zichzelf en de rest van de kudde ( haar baasje) moest zorgen! De eigenaar is waarschijnlijk uit onwetendheid niét als leider van de kudde opgetreden en kon hierdoor niet de levensverzekering voor haar paard zijn. Vandaar dat de merrie deze rol op zich had genomen.   Esther van Rijswijk Mijn naam is Esther van Rijswijk en ik help mensen met trailer en vrachtwagen- laadproblemen. Ervaar jij ook problemen of wil je deze misschien juist voorkomen met bijvoorbeeld je jonge paard. Dan kan ik je daarbij zeker helpen! Meer informatie is hier te vinden.